Gidon Nunes Vaz 4-tet feat. Denise Jannah
There’s No End
Het fluweelzachte geluid van Gidon Nunes Vaz roept direct associaties op met Chet Baker. Voeg daarbij de laidback vocale bijdrage van Denise Jannah en je waant je in een jazz club in vervlogen tijden in New York.
Voor het project There’s No End ging Gido Nunes Vaz op zoek naar een aantal van de mooiste melodieën uit het American Songbook. Daarmee heeft hij een samenstelling gemaakt van minder bekende werken waarin de musici hun eigen muzikale stem weten te leggen. Vanuit de gedeelde liefde voor dit repertoire ontstond er ook een samenwerking met vocalist Denise Jannah.
Met zijn kwartet brengt Nunes Vaz de luisteraar tot de kern van de muziek, jazz muziek in zijne pure vorm… swingend en met elementen van de blues.
Een goed muzikaal gesprek verrijkt je leven. Muziek is een van die pijlers waarvan ik heel gelukkig word. Het delen van muzikaal gedachtegoed is het mooiste dat er is. Daarvoor moet je goed in je lijf zitten, goed voor jezelf zorgen. Wanneer je opgeruimd van geest bent en met de juiste dingen bezig bent die je optimaal laten functioneren, dan ben je goed voor jezelf en kun je goed zijn voor een ander. En de ander is dan weer goed voor jou en daar reageert het publiek weer op. Het is een cirkel van schoonheid en chemie en die zorgt ervoor dat muziek, jazz leeft. [Jazzism nr. 7 - 2013]
Jazz leeft, omdat jazz ‚ het leven viert. Het leven in zijn complexiteit, pracht, absurditeit, geluk, boosheid, seksualiteit …. Jazz verbindt en verenigt; het draait om een flow die je niet per se hoeft te begrijpen om hem te kunnen voelen. De power en overtuiging waarmee een artiest als Christian Scott zijn muzikale verhaal predikt, overstijgt namelijk het analytisch vermogen. Het meesterschap van Chris Potter, het inlevingsvermogen van Eric Vloeimans: als jazzmusici het leven zo blijven beschrijven, zal jazz nooit overlijden. [Jazzism nr. 7 - 2013]
Of jazz leeft? Misschien moeten we het breder trekken. De term ‘jazz’ is lichtelijk misleidend, omdat het vaak helaas enkel in verband gebracht wordt met jazz uit de jaren veertig, vijftig en zestig. Jazz is gegroeid. Het beweegt en blijft dat doen. Jazz staat voor mij voor improvisatie, creativiteit en een open mind. Als je deze criteria hanteert, is sommige pop, hiphop, elektronische muziek of indierock veel meer jazz dan wat onder ‘echte’ jazz wordt verstaan. Alleen daarom al zal de jazzgeest altijd blijven bestaan. In welke vorm dan ook en in welke vorm dan ook en in welke genre dan ook. Natuurlijk leeft jazz, maar nog veel belangrijker: muziek leeft. [Jazzism nr. 7 - 2013]
